عموماً کودکان سالم، از انرژی زیادی برخوردار هستند که به وسیلۀ بازی آن را مصرف می‏‌کنند. اگر انرژی‏ های اضافی کودک از طریق صحیح (بازی) به مصرف نرسد و به حالت سرکوب‏ شده در جسم کودک ذخیره شود، موجب ناآرامی، عصبانیت، بدخلقی و پرخاشگری او می‏‌شود.
کودک به وسیلۀ بازی، مفاهیم همکاری، پیروزی، شکست، برتری طلبی، رقابت و ایجاد رابطۀ انسانی و دوستانه را یاد می‏‌گیرد، همچنین می‏‏‌آموزد که چگونه در استفاده از وسایل بازی با دیگران سهیم شود و از این طریق حس تعاون و احترام به دیگران را درخود رشد می‏‌دهد.
همچنین بازی یکی از مهمترین عوامل در تربیت اخلاقی کودک به شمار می‌آید. بخشی از آشنایی کودکان با جهان بیرونی، به وسیلۀ بازی‏‌ها انجام می‌شود. کودک به هنگام بازی، به استدلال می‌پردازد، قضاوت می‏‌کند، مسائل را حل و در نهایت از فعالیت‌های خود نتیجه‏ گیری می‌کند و این فعالیت‏‌ها به او یاری می‏‌دهد تا در آینده بتواند متکی‌به‌نفس، مستقل و در حل مشکلات توانمند باشد.
کودکان، به وسیلۀ بازی، احساسات، ناکامی‌ها، اضطراب‏‌ها و ترس‏‌های خود را بیان می‏‌دارند. بازی وسیلۀ طبیعی کودک برای بیان خود است. وی در هنگام بازی، خود را با صداقت، صراحت، روشن و زنده، بیان می‏‌کنند.