دیوید ریکو، در مقدمه این کتاب با اشاره به دو اصطلاح "ما محوری" و "من محوری" (خودمحوری) متداول‌ترین عنوانی را که می‌توان برای خودمحوری در نظر گرفت «ایگو» می‌داند. او معتقد است در پس خودخواهی‌ها و خودمهم‌پنداری‌های ما ترسی نهفته است که ناشی از آسیب‌ها و زخم‌های دوران کودکی ماست. بی‌بهره بودن از عشق و محبت، ناتوانی در ابراز قدرت شخصی، رنجش از قضاوت‌های نادرست دیگران، احساس ناشایستگی و در حاشیه بودن و ناتوانی در اعتماد به دیگران از جمله این آسیب‌ها و زخم‌هاست
دیدگاه اصلی و بنیادین ریکو در این کتاب، شفقت و مهربانی به ایگو، به جای سرکوب و انکار آن است. او، شفقت و مهربانی است که ثابت می‌کند وابستگی به سپر دفاعی ایگو غلط است و بهترین کار خروج از آن است. ریکو برای اثبات نظر خود، آموزه‌های روان‌شناختی و ارزش‌های معنوی را با هم در آمیخته و استدلال می‌کند که این دو روش، منحصرا برای گذر ما از خودمحوری به عشق‌محوری طراحی شده‌اند
مرتب سازی براساس :